260

شب عید و شب عزا واسه یه آدمایی فرق نداره. هر دوش شبیه که پُشت بندش یه روز کِسِل کننده در حبس خانگی رو داره. نه شادی، نه خنده، نه حتی فیلم سینمایی و تخمه! وقتی کسی که جلوت نشسته مُدام بجای تو، با دوستاش تو وایبر و تانگو و کوفت و زهر مار حرف میزنه، میفهمی که انفرادی بودنِ این زندونِ خود خواسته چه نعمت بزرگیه!

+ دوست دارم چراغ های شهر چاپلین رو بشینم نگاه کنم؛ اما یه هو یاد فیلم پی افتادم و دیدنش رو توصیه میکنم.