423

میخوام اعتراف کنم تو این سه سال تنها دلخوشی من یه تیم فوتبال بوده تو یه بازی آنلاین خارجی که مدیریتش میکردم با جون و دل و تنها انگیزه ی زندگیم بوده. اونقدری که عید وقتی ماشین تو جاده خراب شد و یه شب تو راه موندیم نگران این تیم و بازیش بودم، نگران خودم یا هر اتفاقی که ممکن بود برام بیفته نبودم. یه روزی هم که بمیرم، فقط دلم میسوزه که تیمم رها میشه و بعد از دو ماه که آنلاین نشم تبدیل به یه روبات میشه و احتمالاً چند وقت بعدشم یه آدم تنهای دیگه مثل خودم میاد و از اوّل باهاش شروع میکنه به بازی کردن ...

+ اسم تیممو همون اسمی گذاشتم که وقتی بعد از سال ها به وبلاگ نویسی برگشتم، روی وبلاگمم گذاشته بودم