618

من در طول روز خیلی کم حرف میزنم. این خورده ریزا شاید خورده ریز باشن، اما اکثراً برجسته ترین چیزایی هستن که در طول روز از ذهنم میگذرن. بچه که بودم خیلی حرف میزدم، از اون بچه هایی که مدام میپرسن و جواب میدن و عاشق مکالمه ن. از بس زدن تو ذوقم هِی بیشتر ساکت شدم. واسه همین بود شاید که زود نوشتن رو شروع کردم ... الآن خیلی کمتر مطلب پیوسته و بلند مینویسم، تمرکزشو ندارم، ذهنم پریشونتر از چیزیه که حتی خودم فکرشو میکنم ... نظرات و جوابایی که زیرشون میدم، تنها دیالوگایی هستن که رد طول روز دارم. انگشتام قوّه ی تکلمم شدن.

+   به زبونم استراحت مطلق دادم. کم کم گمونم یادش بره چطوری حرف میزدم ...