864

برخلاف اکثر وقتا، از دودی که بعد از خاموش شدن کبریت ازش بلند شده، فرار نمیکنم. نفس عمیق نکشیدم اما یه لحظه انگار تمام آدمایی که تو 5سال تهرون بودنم باهاشون مستقیم و غیرمستقیم برخورد داشتم رو مرور کردم

+ شهر من! من به تو می اندیشم، نه به تنهایی خویش ... از پس شیشه تو را میبینم ... نه! نمیبینم. من عین همون روزای اول اینجا غریبم ... شهر من گم شده است رو باید زمزمه کنم ...