یعنی صد عدد بزرگیه؟ اصن بزرگ چیه؟ میشه یکی جواب بده؟
+ پرسیدن عیب نیست، خجالت کشیدن عیب است. بعله. ضمنا جواب ندادن هم گناه داره!
انتظار مزخرف ترین حس انسانیه. بینصافا اگه نتیجه ها رو این هفته اعلام میکردن چی میشد آخه. هرچی هم آدم بدونه خبری نیست و مطمئن هم باشه، بازم اذیت میشه
+ دیدید اوج ناامیدی آدم توهم میزنه؟ عین تو مراسم خاکسپاری که همه ش منتظری متوفا پاشه و بگه شوخی کرده و هنوز نمرده!
اصن آدم حس حرف زدن نداره یه وقتایی. کلا مونولوگ چیز مردودیه!
+ الآن وقت زلزله ست. یه زلزله خوب که آدمو زنده کنه
بدون اینکه هزینه ش رو بپرسن قبول کردن. البته من که قرار نیست ازشون پول بگیرم اما میدونم اگه بدن نجاری واسشون درست کنه، شیرین 2ملیون میگیره. البته تو زمان 2روز و با ظرافتی که من دارم تحویلشون نمیده.
+ چقدر خوابم میاد ...
شاید زندگی بدون زن سر پا بمونه، اما خونه بدون زن چیزی از یه ویرونه کم نداره. مرد نیست مردی که این هقیقت رو کتمان کنه
+ مادر! کلمه ای که از تموم حرفای عالم مقدس تره
به روی خودم و خودش نیاوردم اما هر دومون میدونیم که هر دومون میدونیم تمام حال خرابش بعد از فوت مادرش شروع شده. حتی ریشاش به بلندی ریشای من شده!
+ هیچ وقت اون روز رو یادم نمیره ...
یکی از بزرگترین ایرادام اینه که در عین واقع گرا بودن، ایده آلیست هم هستم. تو رویا زندگی نمیک?م اما در اوج افسردگی به رویا ساختن فکر میکنم. هرچند وقتی رویا ندارم یعنی کار ابتر میکنم
+ خل بودن تحملش راحتتر از پارادوکسیکال زندگی کردنه!
حالا که فکرشو میکنم، اصن ورودیشون طراحی نمیخواد. اینا همه ش تیریپ الکیه، منم بجای خواب ناز، نشستم کلی گره چینی زدم واسشون تو کامپیوتر
+ یه تخته که میگن کمه، یکی از نشونه هاش زحمت کشیدن با علم به بیهوده بودنه!
دی میشد و گفتم صنما عهد بجای آر، گفت چی میگی بابا نصفه شبی نمیذاری بخوابیم ...
+ انصافا مواردی وجود داره که به محض به یاد آوری، شعفناک میشم که مخاطبی حتی از نوع عام ندارم
بجان خودم از صبح هرچی فکرکردم، تا این آقا سربازه که خوابیده کنارم، سوار اتو
اساسی خورد تو حالم. بین طرحایی که به ذهنم رسیتده بود این کم هزینه رینش به نظر میرسید. حداقل 70متر پارچه، 70متر طناب، 14متر چوب باریکه، شایدم 28 متر! حالا رنگ و برش و شابلون و این چیزاشو میشد از بچه های خادم کمک گرفت.
+ پس قطعا اون دو طرح دیگه هم مردوده!
حساب سر انگشتی من میگه یه میلیون تقریبا لازم داره. بعید میدونم از این پولا داشته باشن. حتی بعید میدونم از این طرح خوششون بیاد
+ اگه نو دنیا چیزی با محتوای مفهوم پول نبود نمیدونم چی میشد. شمشیر دولبه ست!
چتدتا ایده تو ذهنم اومده واسه طراحی ورودی مراسم اعتکاف، زیادی کانسپتچواله ( مطمئن نیستم معادل فارسیش دقیقا چیه ) عصری هم که جلسه ی انتخاب طرح ورودیه، حالا ببینیم چی میشه ...
+ ناخوانده نقش مقصود از بارگاه هستی. مصرع اتلم بیخیال
یه بار همکلاسیم داشت رو خونی قرآن میکرد. گفتم داره غلط میخونه. اونم گفت تو چی میگی 4چشم؟ معلم هیچی بهش نگفت. چندبار که تکرار کرد، پا شدم هلش دادم. این هل همانا و زیر رگبار مشت و لگد معلم قرآن رفتن همان. آخرشم از کلاس پرتم کرد بیرون
+ این اتفاقا تو بچگی همه هست. خشتایی که آینده ی اومده رو ساخته ...
تو یه کلاس سی نفره که زنگ ورزش سه تا تیم فوتبال میشه و بازی میکنه، کسی که نمره امتحانش 8شده اما گل میزنه، 9نفر هم تیمیشو خوشحال میکنه. 20نفر تو دو تا تیم دیگه، روزای بعد سر و دست میشکنن واسه هم تیمی شدن با گل زننده ی این هفته. خوشحالی ساختن واسه دیگران، قصه رفاقتم اینه
+ گل نمیزنی هیچ، عینکی که میشی اسمت 4چشم میشه
وقتی توی کلاسی که 30تا دانش آموز، میانگین نمره های یه امتحان 14 باشه، و فقط یه نفر 19، حتی بچه ها ورقه ش رو ازش میگیرن که اگه معلم غلطی رو ندیده، اونا پیدا کنن و بهش نشون بدن. صصه بی رفاقتی اینه
+ روزی که نمره تو هم خرابه، بچه ها هیچی نمیگن، اما تو جشمشون خوشحالی داره موج میزنه
مردم نگران نمره بچه ن، بچه نگران زنگ ورزشی که هفته ای یه ساعته! اینکه موقع یارکشی، نفر اضافه ی آخر، که یه تیم مجبور به پذیرششه نباشه. یکی مونده به آخر بودن وای که چه لذتی داره ...
+ اینجا چقدر شبیه تایم لاین توییتر شده :)
از اون بچه ها بودم که درسشون خوبه اما هچ دوستی ندارن. از اونا که تنهان، مگر اینکه قرارباشه نفعی برسونن یا کلا دیگران سوژه خنده کم داشته باشن. شاگرد تنبلا ولی با معرفت تر بودن، هنوز با خیلیاشون سلام علیک دارموقتی ولایت میرم
+ تو مدرسه، اینکه کی فوتبالش بهتره، برای دوستی مهم تر از هر چیزیه. حداقل زمان ما بود.
بعضی وقتا بهم میگفتن جغد، دو نفر بودن که الآن هر دو پزشکی میخونن، اسممو گذاشته بودن جغد شوم بد شگون. خواهرم قدیما میگفت جغد خالی، ولی خیلی وقته نگفته. فقط جوش که میاره بهم میگه عین دختر کور میمونی
+ بعد سه روز از خونه اومدم بیرون. دلم بیابون میخواد، بی آدم. کی میدونه؟ شاید خودمم از تشنگی و گشنگی، همون روز دوم جون بدم
پست قبلی اولین باری بود که تو این وبلاگ خندیدم. کلا هرچی مرور میکنم گذشته رو خنده و خوشی کم پیدا میکنم. بجاش اما تنهایی و کتاب و مجله وروزنامه میبینم
+ زر مفت زد اونی که گفت کتاب بهترین دوست آدمه. مثال نقضشم منم. چون تنهایی رو میفهمم. پرش به پرم بگیره دمار از روزگارش در میارم
کلا از دوران بچگیم یادمه 2بتر آقام مردونه باهام حرف زد. یه بار بی مقدمه گفت فلانی اگه خواستی دوست دختر داشته باشی اشکال نداره. البته میدونست آدمش نبودم
+ آخوند مکتبی خونه مادر گرامی هستن، آخوند مدرسه ای هم بنده :))
یه بار ولی یه چیزی آقام ازم پرسید و پشت بندش گفت میدونم هیچ وقت بهم دروغ نمیگی. انگاری قند تو دلم آب کردن، انقد خوشحال شدما
+ اگه همیشه اینطوری روم حساب کرده بودن و بهم قوت قلب داده بودن چقدر الآن مرد شده بودم :/
یه معلم داشتم، اول دبیرستان، یه لار سر کلاس طلبکارانه گفت فلان کارو گفتم بکنید، هیچ کس نکرد. گفتم قبل اینکه شما بگی، من چند ساله اینکارو میکنم. صاف تو چشام نگا کرد گفت دروغ میگی. انقد ناراحت شدم که زنگ استراحت رفتم خونه واسش مدرک آوردم، اما رفته بود از مدرسه وقتی رسیدم.
+ هنوزم میبینمش و باهاش سلام علیک دارم. هرچند دلچرکینشم.
بعضیا به شنیدن فحش ناموسی حتی عادت دارن. اما بزرگترین توهین به من اینه که بهم بگن دروغگو. از دروغ بیزارم. و از اینکه دروغگو خطاب بشم.
+ از اون وقتاس که دلم یه هو شروع میکنه به سوختن